Het leek een eindeloze reisdag. Om vijf uur was ik al op om de auto die ver van mijn huis op een van de laatste gratis parkeerplekjes van Amsterdam geparkeerd stond op te halen. Na ontbijt, dozen vol spullen ingeladen, wat sjouw ik toch iedere keer weer een hoop mee naar Frankrijk, zat ik om 7 uur in de auto op weg naar mijn broer in Brabant om daar de aanhanger en de steiger op te halen. Tja, dan drink je er nog koffie, moet alles eindeloos nauwkeurig worden vastgebonden en iets over tienen was ik dan eindelijk onderweg.
Het ging niet hard, de tandemasser hing zwaar te zijn achter de auto. Zo gauw de weg ook maar iets op liep zakte de snelheid flink terug. Uiteindelijk bereikte ik om half negen 's avonds Belmont.
En alles was zoals ik het had achter gelaten bijna vier maanden geleden. De overburen hadden me schijnbaar al gezien. Ze stonden te zwaaien en riepen dat het hard ging waaien de nacht die komen ging. Als de buren je waarschuwen voor harde wind is er het ernstig. Dat betekent storm.
Ik zag dat de hortensia's behoorlijke vorst schade hadden opgelopen. De geplante Annabellen stonden er echter prima bij. Allemaal uitgelopen.
In Belmont wordt hard gewerkt aan het onder de grond leggen van het elektra. Ik was even bang dat men mij, zoals bij bij de aanleg van nieuwe waterleiding had afgesloten maar gelukkig had ik gewoon stroom.
Het stormde inderdaad de eerste nacht. De wind raasde om het huis en alles rammelde en klapperde. Ik sliep vreselijk slecht. 's Ochtends nam ik de schade op. De elektriciteit was uitgevallen. Even was ik bang dat de elektriciteitskabel die mijn huis met het net verbindt was weggeblazen maar die zat nog keurig aan het huis vast. In de verte hoorde ik een aggregaat aan het werk dus ging ik er maar vanuit dat in het hele dorp, misschien het canton de stroom was uitgevallen. Op zoek naar petroleumlampen in de schuur viel me op dat het doorgaans donkere hok wel erg veel daglicht binnen liet. Bleek dat er een hoop dakpannen van mijn aanbouw waren weggewaaid en de regen naar binnen sijpelde.
Op weg naar de bakker, zou die wel brood hebben?, zag ik dat bij de oude overburen het prieel waaronder ze 's zomers zo vaak van het heerlijke weer genieten was weggewaaid en op straat lag.
Heerlijk, kon ik me als goede betrokken buurman etaleren. Ik bonsde op de gesloten luiken maar bespeurde geen beweging. Op vakantie?
Ik klopte aan bij René, een andere buurman die met slaapogen open maakte. Samen met hem haalde ik de spullen van de straat en daarna dronk er bij hem een kop koffie. De vakantie was begonnen.
Posts
2 opmerkingen:
Oei da's jammer zeg met die dakpannen. We;l goed dat je net aangekomen was. Hopelijk waren er niet teveel pannen gebroken en/of had je nog genoeg op voorraad.
De meesten waren nog heel en ik had nog een stapeltje reserve. Vervanging van het dakje staat al enkele jaren op het prioriteitenlijstje.
Een reactie posten