Franse kerkhoven

 

Ik schreef er vast al eerder over omdat de begraafplaatsen in Frankrijk, overigens ook in andere landen, altijd weer mijn aandacht trekken als ik ze wandelend passeer. De Nederlandse kerkhoven vind ik minder interessant omdat de oude, vaak vergeten, vervallen graven geruimd worden en plaats maken voor moderne marmeren bakken. Ik vind vooral die oude resten bijzonder. Graven van mensen die lang geleden leefden en begraven zijn, mogelijk door niemand meer worden herinnerd. Mijn korte belangstelling maakt ze even weer een beetje de mens die ze ooit waren. Zoals de  het graf op de foto hierboven. Twaalf jaar was Henriette Deverchere toen ze overleed, een foto in haar communiekledij, en dan die tekst: Kleine te fragiele bloem. Trouwens haar ouders liggen in hetzelfde graf, jaren later bijgezet. Maar ook in Frankrijk worden de vergeten graven geruimd om plaats te maken voor nieuwe doden. Ik begrijp het en respecteer het maar het doet me ook een beetje pijn. Zo lang het vervallen graf er nog is kan het zijn dat er nog eens een verdwaalde gast aandacht voor heeft, de dode nog een naam heeft en niet helemaal verdwenen is. Daarnaast vind ik die vervallen graven echt veel mooier dan die gimmende meuk.

Dak

Zoals ik al en een eerder bericht schreef was er door een storm schade aan het dak. Vooral het stuk zink dat van de nok was verdwenen baarde me zorgen. Op zolder kon ik op die plek naar buiten kijken. Dat betekent lekkage. Dat bleek ook wel want de tweede nacht hoorde ik vanuit mijn bed heel veel lawaai komen van de zolderkamer. Wicher was aan het schuiven met spullen. Even later kwam hij de trap af om me te vragen hem te helpen het bed te verplaatsen want er drupte water midden op zijn dekbed wat al behoorlijk nat was. Met zijn bed in een hoek geschoven, een emmer op de plek waar het water naar beneden drupte konden we beide weer onder het warme, door elektrische deken verwarmde bed. Ik sliep niet echt lekker die nacht. De volgende dag spande Wicher een zeil op het zoldertje van zijn kamer onder het lekkende dak. 

Hoe ging ik dit oplossen? Ik moest het dak op maar zag op tegen de hoogte, de kwetsbare leien. Ik had vanwege het slechte weer, koud, grijs en af te toe regen voldoende tijd om een plan te maken, te overdenken hoe ik deze klus kon klaren en uiteindelijk wist ik hoe ik het zou gaan doen. 

Toen het weer de tweede week opklaarde, overdag was het prachtig zonnig, bouwden Wicher en ik de steiger op. Met een ladder in de goot en een volgende ladder achter de schoorsteen kon ik de nok van het dak bereiken en schoof ik,  aan elke kant van het dak een been alsof ik op een paard zat, naar de plekken waar lood, leien en zink los lag. Met schroeven en kit werd alles weer vastgezet en waterdicht gemaakt. 

Ik heb de steiger laten staan. De schoorsteen waar ik de ladder naast en achter gezet had is de schoorsteen van de schouw van de woonkamer achter de keuken. De kachel die daar staat gebruik ik eigenlijk nooit omdat de schoorsteen te slecht trekt, de rook bij een verkeerde windrichting de kamer wordt ingeblazen. De schoorsteen is namelijk niet hoog genoeg, komt niet boven het dak uit. Nu de steiger er toch staat is dat een mooi moment om die schoorsteen te verlengen. Dat wordt een klus voor een volgende vakantie. 

Badkamer 5

Met de hulp van Wicher werd er een voorzetwand gemaakt in de toekomstige badkamer nadat ik  bij mijn laatste bezoek in september al een verlaagd plafond had gemaakt en de nieuwe elektra had getrokken.  Het plafond werd geïsoleerd met 20 centimeter dik steenwol, de wand afgewerkt met OSB platen en wand en plafond daarna afgedekt met folie. Plan voor de volgende keer: nog een voorzetwand maken aan de kant van het raam en  de gipsplaten tegen wand en plafond.

 

Storm

Het eerste wat ik doe als ik bij mijn Franse huis aan kom na periode van afwezigheid is speuren naar schade aan het huis of de tuin. Wat me direct opviel was de schade in de boomgaard. Er lag een notenboom om en ook een hele oude appelboom was afgebroken. Toen ik naar het dak van het huis keek zag ik dat op de nok een behoorlijk stuk zink was verdwenen welke ik later terug vond in de tuin van de buurman, er leien naast het huis op de grond lagen en een stuk lood los hing. Volgens Maurice, de buurman, had er een maand eerder een behoorlijke storm met flinke windstoten in de regio huisgehouden.  Dat de appelboom was geknakt was niet raar maar dat de notenboom, niet eens zo oud was omgewaaid was vreemd. De schade aan het dak maakte me nerveus. Dat betekende dat ik het dak op moest en de hoogte maakt me toch altijd weer wat angstig. De eerste dagen was het koud en regenachtig dus het dak moest wachten.  Tussen de buien door verwerken Wicher en ik  de omgewaaide bomen tot kachelhout. 

Op reis

Onderweg

Half maart vertrokken Wicher, Hans en ik ondanks alle Coronabeperkingen naar Frankrijk. De Nederlandse overheid raadde buitenlandse reizen af. 'Alleen strikt noodzakelijke reizen.' stond er op de vele berichten van de overheid. Maar wat is strikt noodzakelijk? Op de diverse Frankrijksites werd eindeloos verhit en vaak boos gediscussieerd over de uitleg van de vage term 'Strikt Noodzakelijk'. 

Een telefoontje van Wicher naar buitenlandse zaken leverde geen duidelijkheid op. Ook daar lieten ze het over aan de interpretatie van de burger. Wij besloten dat afreizen naar Belmont voor mij, ons,  'Strikt noodzakelijk' was. Ik was er een half jaar niet geweest, moest nodig inspecteren hoe alles er bij lag en ook grapten we dat het om niet gek te worden door de eindeloze lockdown ook voor ons welzijn 'Strikt Noodzakelijk' was om er even tussenuit te gaan. Daarnaast vonden we dat de risico's op besmetting in de Franse omgeving echt stukke geringer was dan thuis, alle drie wonend in drukke Nederlandse steden.

En zo vertrokken we begin maart,  met het busje van Hans, heel vroeg van huis om  om op tijd binnen te zijn vanwege de Franse avondklok, volgeladen met gereedschap en andere spullen, met negatieve PCR verklaring en een verklaring op eer om door Belgie te mogen rijden, naar Belmont. Zonder controle door douane, politie of andere overheidsdienaren bereikten we Belmont waar het huis er nog bijna zo bij stond als ik het in september had achtergelaten.