Belmont huisvest verzorgings- annex verpleeghuis Sainte Anne waar de hoogbejaarden uit het Canton, die ondanks de prima thuiszorg, niet meer thuis kunnen wonen hun laatste dagen slijten. Hans, mijn trouwe bezoeker, kan door hele ernstige COPD veroorzaakt door een leven lang roken alleen nog stil zitten zonder ernstig benauwd te raken. Om niet helemaal dicht te groeien schuifelt hij met zijn rollator kleine stukjes door het dorp. Op en neer naar de bakker, ongeveer tweehonderd meter, kan zo maar anderhalf uur duren. Hij is zo traag al een paar keer onderweg door mensen aangesproken of het wel gaat, of hij niet toevallig een verdwaalde bewoner van Sainte Anne is. Gisteren werd hij door een passerende onbekende dorpsbewoner aangesproken of het wel ging met hem en de vraag waar hij verbleef. Hans legde hem, hijgend en piepend, uit dat hij verbleef in het huis tegenover Yvette. De man vervolgde zijn weg. Een kwartier later, terugkerend van de bakker vond hij Hans in het zelfde straatje een klein stukje verder dan bij de eerste ontmoeting. Zonder iets te vragen trok hij het shirt van Hans in de nek wat naar buiten om te kijken of er in de binnenkant geen naamlabel aanwezig was als bewijs dat deze hoogbejaarde schuifelaar toch echt een weggelopen psychogeriatrische Saint Anne bewoner was. In verwarring omdat hij niks aan trof mompelde hij een excuus en maakte zich uit de voeten.
Het is nu wachten op het moment dat Hans ongevraagd in een auto wordt geduwd en bij de receptie van het bejaardenhuis naar binnen wordt geschoven.
Posts
2 opmerkingen:
Heb je blogpost twee keer gelezen beste Hent en de eerste keer trok ik mijn wenkbrauwen op met de gedachten had die aanhouding van benauwde persoon nou niet iets subtieler gekund…..🤔Maar bij de tweede keer dacht ik:er wordt in de omgeving wel goed op de medemens gelet ook al is het een “beetje” bot,altijd beter dan helemaal niet begaan zijn met de ander en met oogkleppen op lopen.Ben er haast zeker van dat in jou dorp het niet zal gebeuren dat iemand na maanden dood in huis gevonden word.
Die twee gedachten heb ik ook. Ik zag het ook als betrokkenheid en als onhandig. En we konden er vreselijk om lachen. Het is weer iets waar we jaren later, als we het mogen meemaken, nog om kunnen lachen.
Een reactie posten