Vanaf de eerste dag dat ik eigenaar ben van een huis in Frankrijk probeer ik te integreren. Dat op mijn manier integreren bestaat uit de volgende zaken: Iedereen die ik in het dorp tegen kom groet ik met een vriendelijk ‘Bonjour’ en ik ‘ lees’ een Franse krant. Dat laatste is goed voor mijn taalontwikkeling en tegelijkertijd ben ik op de hoogte van wat er leeft in Frankrijk en met name in deze omgeving. Maar ik doe het vooral omdat het zo goed staat, ik erbij hoor ‘s ochtends bij de Tabac in de rij van voornamelijk bejaarde dorpsgenoten.
Voor het ontbijt ga ik elke ochtend, met Sus, via het paard naar het dorp voor brood en croissant bij de bakker en de krant bij de Tabac. De eerste keer, in december 2007, keek ik welke krant er veel verkocht werd om die dan ook te nemen. Er lagen stapels Le Progres, overigens de enige krant die hier verkrijgbaar is, in twee uitgaven: Een Roanne editie en een van Lyon. Ik kocht op goed geluk een Lyon editie. Wist ik veel dat Roanne de dichtstbijzijnde grote stad was. De tweede dag wees de behulpzame Tabacmeneer me op de Roanne-editie. Later begreep ik waarom. Het streeknieuws van deze regio staat niet in de uitgave van Lyon. Het internationale nieuws neemt in deze krant een marginale plek in. De pagina’s worden voornamelijk gevuld met vele pagina's regionaal nieuws, sport en pagina drie is ingeruimd voor landelijke, liefst sensationele, berichten. In de zomer van 2008 werden we dagelijks getrakteerd op paginagrote verhalen met wazige foto’s over de beestachtige moord op een jongetje van een jaar of tien door twee gestoorde zwervende personen. Deze zomer staat in het teken van de moord op een jonge vrouw. Met een mes is zij in vijf stukken gehakt en in de kliko gedeponeerd. Eerst de foto’s van de vondst, een dag later gevolgd door de arrestatie van de dader. Je zag hem geboeid afgevoerd worden met een zak over het hoofd. Was dat nou een zelfde type zak waarin we de vorige dag de stukken afgevoerd zagen? Een dag later een heel uitgebreid interview met de broer van de omgekomen vrouw. Weer later een interview met een forensisch psychiater die zijn licht op de zaak laat schijnen.
Verder heel veel overlijdensadvertenties.
Herinnering advertentie
Uit diverse advertenties begrijp ik dat deze krant ook in het hiernamaals gelezen wordt. In de annonces worden brieven naar de een, vijf of tien jaar geleden overleden dierbare geschreven. Dat hij zo gemist wordt, dat het leven zonder hem zo leeg is, dat er elke dag aan hem gedacht wordt. Dat hij zo stoer was en voor de duvel niet bang. “Tja” denk ik aan de ontbijttafel, “da’s dan ook tevens de reden dat hij er niet meer is. Hij heeft zich waarschijnlijk gewoon dood gereden.” Hoe men nou weet dat er hier boven ook le Progres gelezen wordt blijft onduidelijk.
Het is vooral het plaatselijke nieuws dat zo amuseert. Met de meest onbenullige zaken kom je hier in de krant. Alle geboren baby’s met trotse ouders (carnet bleu of roze), trouwerijen (carnet blanc), de teams van voetbal, cyclisme, petanque. Bejaarden met hun tuin, vrijwilligers, de dorps’kunstenaar’, rare verzamelingen en alle ongelukken en overledenen (ik verzon carnet noir). Natuurlijk de invloed van de diverse weertypes op de landbouwoogst. Spectaculaire hagelstenen die de oogst verpesten, te natte of te droge akkers. Een keer ging het over een kerkklok die stil bleef staan, verkeersborden die bespoten waren met graffiti, het plaatsen van nieuwe glasbakken, de grootste aardappel of pompoen en eindeloos veel foto’s van classe en neuf. (de mensen met een 9 aan het einde van hun geboortejaar 1929,1939,1949 etc. vieren gedurende het gehele jaar samen feest om vanaf 1 januari het stokje over te dragen aan classe en 0).
Soms moet er ver gezocht worden naar nieuws uit de uitgestorven dorpen en een enkele keer wordt oud nieuws gewoon nog een keer geplaatst bij gebrek aan een nieuwer nieuws. Dagelijks speuren wij naar het nieuws uit Belmont en net als het nieuws uit de andere dorpen is het zelden spectaculair. De nieuwe, foeilelijke, parkeerplaats voor de school om het afleveren van de kinderen te vergemakkelijken, de sloop van een pand op het plein, diverse feesten en eindeloze groepen mensen is de laatste tijd zoal in het Belmontse nieuws geweest.
8 mei herdenking
Na 8 mei 2008 bij de herdenking van de tweede wereldoorlog staan er eindeloze reeksen foto’s in de krant van herdenkingsbijeenkomsten in de diverse dorpen waaronder die van Belmont. Ik speurde de foto af of ik mezelf op de foto kon ontdekken want ook ik was op deze bijeenkomst aanwezig.
Helaas had de fotograaf een positie ingenomen waarbij ik uit beeld bleef. Met een beetje mazzel had ik hier in de krant gestaan! Ik heb nog nooit in een krant gestaan en dan zou ik uitgerekend in Frankrijk roem vergaren. Vanaf dat moment probeer ik in de krant te komen. Het jaar er op was ik met vriend Wicher bij de jaarlijkse 8 mei herdenking en hield ik de fotograaf scherp in de gaten. Iedere keer dat hij een positie in nam om het gebeuren vast te leggen schoof ik mijzelf als een soort Hekking, de wethouder van Juinen, in beeld. De dagen daarna keek ik halsreikend uit naar de krant maar toen het artikel over de herdenking in Belmont geplaatst werd was ik op de foto niet zichtbaar. Er was vanuit een andere hoek gefotografeerd en misschien zelfs door een andere fotograaf.
In augutus 2009 werd er in Belmont een wandeltocht door de omgeving georganiseerd door de toeristeninformatie. Jazeker, ook een totaal oninteressant dorp als Belmont heeft een volwaardige toeristeninformatie waar twee mannen een salaris ontvangen. Wij vonden deze wandeling bij uitstek geschikt voor onze integratie en daarnaast was deze wandeltocht een mooi moment om een nieuwe poging te wagen om in de krant te komen want we schatten in dat er vast wel een foto en verslag zou worden ingezonden. Bij de toeristeninformatie verzamelden zich ondanks een temperatuur boven de dertig graden Celsius rond vertrektijd een stuk of dertig voornamelijk oudere wandelaars. Voordat de wandeling begon werd er een groepsfoto genomen. Om goed in beeld te komen zetten we ons op de eerste rij. Gezien mijn mijn lengte, ik was veruit de grootste van deze wandelclub, was het niet voor de hand liggend en zelfs een beetje asociaal om op de eerste rij te gaan staan maar ik was als de dood dat ik als het dan na lange tijd eindelijk lukte om in de krant te komen ik onherkenbaar achterin zou staan. Ik compenseerde mijn opdringerigheid door me wat aan de rand van de groep op te stellen met het risico dat ik bij het plaatsen van de foto weggesneden zouden worden. De wandeling was mooi maar gezien de hitte was ik al voor de start uitgeput. Onze gids hield om de paar kilometer halt om uitvoerig zijn voorbereid praatje te houden. De jaartallen vlogen door het rond. Ik begreep er niet veel van maar moest fatsoenshalve blijven luisteren terwijl ik bijna door mijn knieën zakte van vermoeidheid. Sus lag iedere keer gestrekt uitgeput te hijgen. De praatjes duurden eindeloos omdat er ook steeds weer iemand een vraag durfde te stellen waarop onze gids uitgebreid in ging. De meeste bejaarde wandelaars waren uit deze omgeving en vaak nog beter op de hoogte van de geschiedenis van Belmont dan de gids wat bleek uit de diverse kritische vragen en interrupties die plaatsvonden. Met voldane blik werd er door de bejaarden rondgekeken. Ik durfde de wandeling niet te onderbreken omdat ik bang was dat ik daarmee mijn kans om in de Progres te komen zou verspelen. Een heel klein beetje smokkelden we toen de gids er ook nog een rondje Plan d’Eau inzette en ik wist dat hij op hetzelfde punt weer uit zou komen. Het duurde eindeloos voordat de groep het rondje van een paar minuten had afgelegd. De gids had er nog een leuke wetenswaardigheid uit weten te persen begreep ik toen de groep zich eindelijk weer bij ons aan sloot. De gids groette me een beetje cynisch. Terug in het dorp kregen we nog een drankje en een gratis T-shirt en konden we naar huis waar ik op een stoel in elkaar zeeg. Als het le Progres bereikte dan was het de moeite waard geweest, verder vond ik het uitje vooral vreselijk vermoeiend. Twee dagen later werden we beloond met een prachtige foto in de krant. Zelfs in het bijschrift werd op onze aanwezigheid gewezen. Mijn dag kon niet meer stuk.
Le Progres
Verder heel veel overlijdensadvertenties.
Herinnering advertentieUit diverse advertenties begrijp ik dat deze krant ook in het hiernamaals gelezen wordt. In de annonces worden brieven naar de een, vijf of tien jaar geleden overleden dierbare geschreven. Dat hij zo gemist wordt, dat het leven zonder hem zo leeg is, dat er elke dag aan hem gedacht wordt. Dat hij zo stoer was en voor de duvel niet bang. “Tja” denk ik aan de ontbijttafel, “da’s dan ook tevens de reden dat hij er niet meer is. Hij heeft zich waarschijnlijk gewoon dood gereden.” Hoe men nou weet dat er hier boven ook le Progres gelezen wordt blijft onduidelijk.
Het is vooral het plaatselijke nieuws dat zo amuseert. Met de meest onbenullige zaken kom je hier in de krant. Alle geboren baby’s met trotse ouders (carnet bleu of roze), trouwerijen (carnet blanc), de teams van voetbal, cyclisme, petanque. Bejaarden met hun tuin, vrijwilligers, de dorps’kunstenaar’, rare verzamelingen en alle ongelukken en overledenen (ik verzon carnet noir). Natuurlijk de invloed van de diverse weertypes op de landbouwoogst. Spectaculaire hagelstenen die de oogst verpesten, te natte of te droge akkers. Een keer ging het over een kerkklok die stil bleef staan, verkeersborden die bespoten waren met graffiti, het plaatsen van nieuwe glasbakken, de grootste aardappel of pompoen en eindeloos veel foto’s van classe en neuf. (de mensen met een 9 aan het einde van hun geboortejaar 1929,1939,1949 etc. vieren gedurende het gehele jaar samen feest om vanaf 1 januari het stokje over te dragen aan classe en 0).
Soms moet er ver gezocht worden naar nieuws uit de uitgestorven dorpen en een enkele keer wordt oud nieuws gewoon nog een keer geplaatst bij gebrek aan een nieuwer nieuws. Dagelijks speuren wij naar het nieuws uit Belmont en net als het nieuws uit de andere dorpen is het zelden spectaculair. De nieuwe, foeilelijke, parkeerplaats voor de school om het afleveren van de kinderen te vergemakkelijken, de sloop van een pand op het plein, diverse feesten en eindeloze groepen mensen is de laatste tijd zoal in het Belmontse nieuws geweest.
8 mei herdenkingNa 8 mei 2008 bij de herdenking van de tweede wereldoorlog staan er eindeloze reeksen foto’s in de krant van herdenkingsbijeenkomsten in de diverse dorpen waaronder die van Belmont. Ik speurde de foto af of ik mezelf op de foto kon ontdekken want ook ik was op deze bijeenkomst aanwezig.
Helaas had de fotograaf een positie ingenomen waarbij ik uit beeld bleef. Met een beetje mazzel had ik hier in de krant gestaan! Ik heb nog nooit in een krant gestaan en dan zou ik uitgerekend in Frankrijk roem vergaren. Vanaf dat moment probeer ik in de krant te komen. Het jaar er op was ik met vriend Wicher bij de jaarlijkse 8 mei herdenking en hield ik de fotograaf scherp in de gaten. Iedere keer dat hij een positie in nam om het gebeuren vast te leggen schoof ik mijzelf als een soort Hekking, de wethouder van Juinen, in beeld. De dagen daarna keek ik halsreikend uit naar de krant maar toen het artikel over de herdenking in Belmont geplaatst werd was ik op de foto niet zichtbaar. Er was vanuit een andere hoek gefotografeerd en misschien zelfs door een andere fotograaf.
In augutus 2009 werd er in Belmont een wandeltocht door de omgeving georganiseerd door de toeristeninformatie. Jazeker, ook een totaal oninteressant dorp als Belmont heeft een volwaardige toeristeninformatie waar twee mannen een salaris ontvangen. Wij vonden deze wandeling bij uitstek geschikt voor onze integratie en daarnaast was deze wandeltocht een mooi moment om een nieuwe poging te wagen om in de krant te komen want we schatten in dat er vast wel een foto en verslag zou worden ingezonden. Bij de toeristeninformatie verzamelden zich ondanks een temperatuur boven de dertig graden Celsius rond vertrektijd een stuk of dertig voornamelijk oudere wandelaars. Voordat de wandeling begon werd er een groepsfoto genomen. Om goed in beeld te komen zetten we ons op de eerste rij. Gezien mijn mijn lengte, ik was veruit de grootste van deze wandelclub, was het niet voor de hand liggend en zelfs een beetje asociaal om op de eerste rij te gaan staan maar ik was als de dood dat ik als het dan na lange tijd eindelijk lukte om in de krant te komen ik onherkenbaar achterin zou staan. Ik compenseerde mijn opdringerigheid door me wat aan de rand van de groep op te stellen met het risico dat ik bij het plaatsen van de foto weggesneden zouden worden. De wandeling was mooi maar gezien de hitte was ik al voor de start uitgeput. Onze gids hield om de paar kilometer halt om uitvoerig zijn voorbereid praatje te houden. De jaartallen vlogen door het rond. Ik begreep er niet veel van maar moest fatsoenshalve blijven luisteren terwijl ik bijna door mijn knieën zakte van vermoeidheid. Sus lag iedere keer gestrekt uitgeput te hijgen. De praatjes duurden eindeloos omdat er ook steeds weer iemand een vraag durfde te stellen waarop onze gids uitgebreid in ging. De meeste bejaarde wandelaars waren uit deze omgeving en vaak nog beter op de hoogte van de geschiedenis van Belmont dan de gids wat bleek uit de diverse kritische vragen en interrupties die plaatsvonden. Met voldane blik werd er door de bejaarden rondgekeken. Ik durfde de wandeling niet te onderbreken omdat ik bang was dat ik daarmee mijn kans om in de Progres te komen zou verspelen. Een heel klein beetje smokkelden we toen de gids er ook nog een rondje Plan d’Eau inzette en ik wist dat hij op hetzelfde punt weer uit zou komen. Het duurde eindeloos voordat de groep het rondje van een paar minuten had afgelegd. De gids had er nog een leuke wetenswaardigheid uit weten te persen begreep ik toen de groep zich eindelijk weer bij ons aan sloot. De gids groette me een beetje cynisch. Terug in het dorp kregen we nog een drankje en een gratis T-shirt en konden we naar huis waar ik op een stoel in elkaar zeeg. Als het le Progres bereikte dan was het de moeite waard geweest, verder vond ik het uitje vooral vreselijk vermoeiend. Twee dagen later werden we beloond met een prachtige foto in de krant. Zelfs in het bijschrift werd op onze aanwezigheid gewezen. Mijn dag kon niet meer stuk.
Le Progres
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten