Klussen 1

De eerste belangrijke werkzaamheden in het pand bestonden uit het vervangen van de oude linnen elektrische bedrading. Omdat ik toch alle kamers wilde opknappen heb ik simpelweg op de muren van die mooie gele, van mijn zwager gekregen buizen aangebracht. Voorlopig was het elektra weer veilig en kon ik de tijd nemen om kamer voor kamer nieuwe leidingen te trekken en alles op norm te brengen.

Deze schakelaars blijven

In mei 2008 kwam mijn hele familie over naar 'Bellimont' want dat wilden ze natuurlijk graag zien, mijn brabantse familie, een huis in Frankrijk. En als mijn familie uit rukt dan gaan ze het liefst met zijn allen. Kunnen ze lekker achter elkaar aan rijden voor het geval er iets gebeurt onderweg.
Een stoet auto's, mijn bejaarde ouders in de camper van mijn zus, reden in de meivakantie naar Belmont. In Luxemburg kon mijn vader zich niet voorstellen dat ze nog niet halverwege waren. "We zalle er zo wa zen!?" Zo ver kon het volgens hem onmogelijk zijn.
Omdat mijn huis niet de luxe en voldoende slaapplekken heeft om heel Brabant een prettig verblijf te gunnen werd een vakantiehuis in het dorp gehuurd waar mijn ouders, mijn zus en haar gezin en de camper van mijn andere zus werden ondergebracht.
Pa was dolblij mijn zijn keurige houten chalet. Hij vroeg me waarom ik niet zo iets gekocht had als ik dan zo nodig iets in Frankrijk wilde hebben.

Mijn bouwvakbroers en zwager trokken hun bezorgde wenkbrauwen hoog op bij de eerste rondleiding door het huis. "Wat een oude zooi." zag ik ze denken. Voordat de werkkleding tevoorschijn was gehaald was de verzakte vloer uit de kamer weer waterpas gemaakt door de half verrotte balken te stutten met oude tegels.

Mijn oude vader was gewaarschuwd om er niet alleen op uit te trekken met zijn instabiele gehuurde opvouwbare scootmobiel. Maar eigenwijsheid zit in de familie en mijn vader trok zich niks aan van alle aanwijzingen en reed op een onbewaakt moment met een kleinkind het terrein af op het dorp te verkennen. Hij trok behoorlijk wat bekijks bij de plaatselijke ouderen in de zon op het plein want een scootmobiel zie je niet bij ons in het dorp. Zonder een woord Frans te spreken werden scootmobielgegevens uitgewisseld. Op een hele steile oneffe helling sloeg de scootmobiel om toen pa met een rotgang probeerde of hij boven kon komen en lag hij uitgestrekt, niet in staat zich zonder enige hulp, op te richten. Kleinkind in paniek en tranen en met behulp van plaatselijke krachten werd de scootmobiel weer rechtop gezet en pa met slechts wat schaafwonden weer in de stoel gehesen. De bewondering bij de plaatselijke bejaarden maakte plaats voor scepsis. Veilig terug Pa legde de schuld bij de scootmobiel. "Een waardeloos ding. Volgende keer wil ik mijn eigen scootmobiel mee. Dan was het nooit gebeurd."



In de loop week werd er hard gewerkt. Mijn zwager verving zo het en der wat elektra en broer dakdekker veegde de schoorstenen, metselde wat losliggende stenen vast en verving met gevaar voor eigen leven op het hoge steile dak een aantal kapotte leien. De walmende Godin werd afgevoerd naar de kelder en het dak van de aanbouw werd opgekrikt en gestut door nieuwe balken. Ook mijn familie viel na aanvankelijke aarzeling voor de charme van het huis, de gemoedelijkheid van het Franse platteland.

Na een week vertrok de hele familie weer richting Brabant. Het was goed gegaan alleen............

De riolering was niet bestand geweest tegen deze invasie. Een megaverstopping waarop de loodgieter uit de dorp met zijn moderne apparatuur ook geen oplossing had.
"Dat wordt graven," zei hij.