De buanderie

Ik heb het altijd over de Cave omdat de vorige eigenaar het zo noemde en ik het gewoon heb overgenomen. Er is nooit iemand geweest die me heeft gecorrigeerd maar ik moet het eigenlijk hebben over de buanderie. Vanaf nu noem ik het de buanderie, de bijkeuken. Het is de ruimte die tegen het huis geplakt is met een ingang vanuit de keuken. De ruimte waarvan ik dit voorjaar het rotte dak heb vervangen. Het vervangen dak liep door tot en met een schuurtje wat ik gebruikte om van alles in te bewaren. Mijn oudste broer die mij hielp met het dak adviseerde me om dat schuurtje bij ruimte van de buanderie te betrekken. En ik vond het eigenlijk direct een geweldig idee. Ook best veel werk omdat er een muur en zoldertje moest worden afgebroken, de muren moesten worden opgelapt, een vloer gestort. Maar dan zou er een hele mooie ruimte ontstaan waar ik ook een klein werkplaatsje zou kunnen maken. 

Om het vuil, het stof, een beetje tegen te houden heb ik te nieuwe deel afgesloten met zeil en ben begonnen met slopen van het zoldertje en het hout verwerken tot kachelhout, omverhalen van de muur, afvoeren van het puin en het trekken van leidingen voor water van de pomp naar de wc en elektra onder de toekomstige vloer. Vriend Geert hiep me met het egaliseren van de toekomstige vloer en het storten van het beton. 

Een volgende vakantie kan ik verder met het afwerken van de wanden.

 

Spaanse griep?

Oude begraafplaatsen, ik kan er geen genoeg van krijgen. Als ik zo'n verlaten, 'verwaarloosde' en in verval geraakte begraafplaats zie moet ik stoppen en kijken, foto's maken, mijmeren en fantaseren. Op dit begraafplaatsje in de Alier, zag ik deze plaquette van Marie Poirier. Op twintigjarige leeftijd overleden in 1911. Zou zij het slachtoffer zijn geweest van de toen heersende Spaanse griep? Op Wikipedia zie ik dat de eerste besmettingen rond 2018 plaats vonden. Dus hoogstwaarschijnlijk was er iets anders aan de hand.

 

Radio

 

Bij Emaus vond ik dit mooie Philips buizenradiootje. Helaas deed ie niks toen ik thuis de stekker in het stopcontact stak. Nou heb ik geen kaas gegeten van electronica. Meer dan een beetje schoonmaken en kijken of er toevallig iets los is kan ik niet. Op de vrijdagavondborrel in het naburige dorp Cadolon liet ik trots foto's van mijn aanwinst aan mijn kennissen zien. Het eerste wat zij vroegen was: 'En, doet ie het ook?' waarop ik ontkennend moest antwoorden. En, hoe grappig, de mannen kwamen meteen in actie. Pierre die zijn hele werkzame leven bij Philips heeft gewerkt benaderde de Stichting tot behoud van Historische Philips producten (SBHP) voor info en André bood aan het apparaat na te kijken. 

En zo ontving ik via Pierre info over het in 1957 in de Franse Phlips vestiging geproduceerde apparaat. En André onderzocht en vond de storing, een kapotte antieke zekering, en repareerde het.

En nou werkt het weer. Echter heeft dit apparaat alleen korte en lange golf en zijn er helaas geen Nederlandse zenders meer te ontvangen. Maar dat mag de pret niet drukken. Af en toe zet ik het apparaat aan en luister ik kort naar krakende Spaanstalige zenders ver weg.

Paddenstoelen

 

Tijdens een wandeling ontdekte ik in het arboretum achter het oude gemeentehuis een heleboel paddenstoelen. Omdat ik benieuwd was of ze ook eetbaar waren heb ik er één meegenomen om te laten zien aan mijn 91 jarige overbuurvrouw Yvette. Zij was direct enthousiast en vertelde me dat ze zeker eerbaar waren, pakte haar paddenstoelenboek er bij en adviseerde me er een aantal te plukken. Terwijl ik terug ging om een voorraad op te halen stond zij het door mij meegenomen exemplaar te bakken. Het was heerlijk en ik bewaarde in een schaal enkele overgebleven exemplaren om zelf te bakken. De volgende dag keek ik in mijn schaal en zag tot mijn verbijstering dat alle paddenstoelen verdwenen waren en er alleen een klein laagje zwarte drap resteerde waarin duizenden kleine witte wormpjes krioelden. Zo vies dat ik er niet eens een foto van gemaakt heb. Nu wel spijt wat dat zou mooi staan als afsluiting van dit blog.

Fruit

\

Ik dacht dat ik al eerder een blog gemaakt had over de Abrikoos maar terugkijkend zie ik dat dat niet het geval is. 

Ik denk zo rond 2013/2014 heb ik samen met Sam, de dochter van Fleur, een Abrikozenpit in een pot aarde gedaan en ingegraven naast de muur die ik voor het gemak altijd de weg naar Maurice noem.  Pal op het zuiden, uit de (westen) wind. Na een jaar was er een klein plantje, na een paar jaar kon hij uit de pot in de volle grond en langzaam groeide hij uit een bijna drie meter hoge struik. Een paar jaar geleden zaten er voor het eerst enkele bloemen in, welken niet uitgroeiden tot vruchten. Vorig jaar had ik voor het eerst zes abrikozen. 

Dit jaar is het is voor mij, en helaas niet alleen voor mij ik hoor heel veel mensen klagen, een heel slecht fruit jaar. Nauwelijks appels en peren, geen pruimen, kersen en perziken, maar weinig bessen en zelfs mijn druiven waren slecht. Ook waren er geen walnoten. Alleen mijn frambozen waren, hoewel het er niet heel veel waren maar wat wil je in het eerste jaar, heerlijk. En had ik vorig jaar voor het eerst abrikozen dit jaar helemaal niks.Ik wilde toch jam maken en heb in de supermarkt een paar kilo abrikozen gekocht. Omdat ik zo dol ben op rode aalbessen- en kruisbessenjam heb ik een aantal nieuwe struiken geplant. Volgend jaar wordt een topjaar. (hoop ik)

Naakte dames 16

 

Het was bijna een jaar geleden dat ik een geborduurde Naakte Dame vond. 

Tijdens een bezoek aan de Emaus in Marcigny vond ik er onlangs eindelijk weer één. Ik had haar pas in tweede instantie ontdekt omdat ze niet bij de andere borduursels hing/stond maar op een totaal andere plek in het pand. Ik was zo in mijn nopjes dat ik, nu ik de foto plaats, bemerk ik nog meer over het hoofd heb gezien namelijk de mooie blauwe bromfietstassen. (rechtsboven op de achtergrond)

Opdacht

Op mijn pad net achter het hek vond ik na het uitlaten van Soekie dit briefje van mijn buurvouw Dedee, de weduwe van Maurice. Niet in mijn antieke brievenbusje gestopt maar door de spijlen van het hek op de grond gegooid. Geen Cher Henri, geen s'il vous plait. Toch een soort opdracht. Nou had ze wel gelijk. Mijn blauwe regen woekert als een dolle en heeft zich een weg gezocht op haar terrein tot in de toppen van haar metershoge coniferen. Ik ben direct aan de slag gegaan.

 

Vuursalamander

Tijdens het uitlaten van Soekie in de vroege morgen zag ik op een klein weggetje deze vuursalamander. Op dezelfde plek waar ik eerder een aangereden dood exemplaar zag. Om te voorkomen dat dit prachtige beest ook onder de banden van een auto terecht zou komen heb ik hem in de berm gezet.