Ik was met zelfgemaakte appeltaart bij buurvrouw Dede, de vrouw van wijlen Maurice. We hadden een gesprekje over het leven na de dood van Maurice. Hoe moeilijk het was na tientallen jaren samen, nooit alleen.
‘Ach’, zei ze op een gegeven moment, ‘bijna vergeten, maar er is een aantal weken geleden ook nog wat gebracht door de postbode voor jou, een pakketje.’ Voorzichtig schuifelde ze naar de zware donkere eikenhouten kast en begon in een la te zoeken. Een pakketje, dacht ik ,wie stuurt mij nou in Belmont een pakketje? De enige die me wel eens pakketjes hierheen stuurt is Pauline, een vriendin die in het zuiden van Frankrijk woont. Zij is attent als ik jarig ben met kaarten, stuurde me ooit een boek en de een keer stuurde ze mij zelfgemaakte COVID mondmaskers. Toen Dede het pakketje gevonden had en op tafel legde en ik in het kleine zachte zakje kneep was ik er van overtuigd dat Pauline zich weer uitgeleefd had in huisvlijt en opnieuw iets bijzonders gemaakt had en vertelde dat aan Dede. ‘Ah, die vriendin van de vijgentaartjes.’ herinnerde zij zich. Pauline had ooit bij een bezoek aan Belmont allerlei lekkere zelfgemaakte dingen meegebracht voor mij maar ook voor Maurice en Dede. Nieuwsgierig scheurde ik het zakje open en tot mijn verbazing zag ik met grote letters Underwear staan op het zakje. Ik haalde een wat vreemde gebloemde slip met een bobbel in het kruis waar wel drie kilo leuter in kon worden opgeborgen. DeDe en ik lachten om dit grappige maar rare gebaar van naar wij aannamen Pauline.
Weer in mijn eigen huis legde ik de gebloemde onderbroek op tafel waaraan Hans gebogen over zijn laptop zat.
‘O, had ik die hierheen laten sturen?’ reageerde Hans toen hij de slip zag. ‘Dat wist ik niet meer.' En inderdaad, op het adres stond Hans Vermaat. Ik had het niet gezien, niet op gelet.
Nou sta ik hier in het dorp bekend als die rare Hollander die onderbroeken krijgt opgestuurd door vriendinnen.
Paray le Monial is een pelgrimsoord. Meer voor de geschiedenis:
https://www.oudhoorn.nl/kerken/lourdeskapel/02c_paray.htm
In de basilique uit de elfde eeuw trof ik in een hoek dit donkere beeld. Ik ben vergeten wie hier wordt afgebeeld of, eerlijker, ik heb er niet op gelet. Wat me wel opviel was de veel lichtere rechtervoet en de daarbij brandende kaars. In hun gebed, om een verzoek kracht bij te zetten of als een bezwering kusten, kussen eindeloze hoeveelheden gelovigen deze voet of wrijven er over uit smetvrees, hoewel dat natuurlijk een beetje een zwakte is in het geloof omdat je als je echt diep gelooft er niet van uit gaat dat je besmet kan worden met vreselijke ziektes op zo'n heilige plek. Door al die lichamelijke koesering is het patina op die plek helemaal verdwenen en zie je mooie bronzen tenen.
Posts
Alle reacties
