Bellimont

Belmont met in de cirkel het hoge huis met het zwarte leien dak

De weken na de technische keuring met Juk kon ik niet geloven dat het nu toch echt ging gebeuren. Als er geen gekke dingen boven tafel zouden komen werd ik over een paar maanden eigenaar van een huis in Frankrijk. In een weekend in september reed ik vanuit Amsterdam naar mijn ouders in Brabant om het hen te vertellen.
"Ik heb een huis gekocht." zei ik onder het genot van een kop koffie.
"O, in Amsterdam?" vroeg mijn moeder.
"Nee in Belmont,"
Mijn moeder kijkt me verbaasd aan. "In Helmond? Mar ik dagt dè ge nie mir deze kant op wou komme. Dè ge vurlopig in Amsterdam wout blieve."
"Wa zei-tie?" roept mijn dove vader van de bank en voordat ik wat kan zeggen schreeuwt mijn moeder: " Hij git un hois kope in Hellimond."
"Wa? In Hellimond. Wa moete gai in Hellimond?" Hij laat zijn krant zakken.
" Nee, gin Hellimond mar Bellimont." schreeuw ik.
"Bellimont, nooit van geheurt. War li dè?"
"In Frankrijk."
"In Frankrijk? Wa moete mè un hois in Frankrijk? Het moet nie gekker worre." Mijn vader schudt het hoofd. "Jonge, jonge kiekt toch oit." (Die scheiterigheid heb ik niet van vreemden.)

Sinds dat moment spreken wij niet meer over Belmont maar hebben het altijd over Bellimont.