Soekie drie jaar

 

De buanderie

Ik heb het altijd over de Cave omdat de vorige eigenaar het zo noemde en ik het gewoon heb overgenomen. Er is nooit iemand geweest die me heeft gecorrigeerd maar ik moet het eigenlijk hebben over de buanderie. Vanaf nu noem ik het de buanderie, de bijkeuken. Het is de ruimte die tegen het huis geplakt is met een ingang vanuit de keuken. De ruimte waarvan ik dit voorjaar het rotte dak heb vervangen. Het vervangen dak liep door tot en met een schuurtje wat ik gebruikte om van alles in te bewaren. Mijn oudste broer die mij hielp met het dak adviseerde me om dat schuurtje bij ruimte van de buanderie te betrekken. En ik vond het eigenlijk direct een geweldig idee. Ook best veel werk omdat er een muur en zoldertje moest worden afgebroken, de muren moesten worden opgelapt, een vloer gestort. Maar dan zou er een hele mooie ruimte ontstaan waar ik ook een klein werkplaatsje zou kunnen maken. 

Om het vuil, het stof, een beetje tegen te houden heb ik te nieuwe deel afgesloten met zeil en ben begonnen met slopen van het zoldertje en het hout verwerken tot kachelhout, omverhalen van de muur, afvoeren van het puin en het trekken van leidingen voor water van de pomp naar de wc en elektra onder de toekomstige vloer. Vriend Geert hiep me met het egaliseren van de toekomstige vloer en het storten van het beton. 

Een volgende vakantie kan ik verder met het afwerken van de wanden.

 

Spaanse griep?

Oude begraafplaatsen, ik kan er geen genoeg van krijgen. Als ik zo'n verlaten, 'verwaarloosde' en in verval geraakte begraafplaats zie moet ik stoppen en kijken, foto's maken, mijmeren en fantaseren. Op dit begraafplaatsje in de Alier, zag ik deze plaquette van Marie Poirier. Op twintigjarige leeftijd overleden in 1911. Zou zij het slachtoffer zijn geweest van de toen heersende Spaanse griep? Op Wikipedia zie ik dat de eerste besmettingen rond 2018 plaats vonden. Dus hoogstwaarschijnlijk was er iets anders aan de hand.

 

Radio

 

Bij Emaus vond ik dit mooie Philips buizenradiootje. Helaas deed ie niks toen ik thuis de stekker in het stopcontact stak. Nou heb ik geen kaas gegeten van electronica. Meer dan een beetje schoonmaken en kijken of er toevallig iets los is kan ik niet. Op de vrijdagavondborrel in het naburige dorp Cadolon liet ik trots foto's van mijn aanwinst aan mijn kennissen zien. Het eerste wat zij vroegen was: 'En, doet ie het ook?' waarop ik ontkennend moest antwoorden. En, hoe grappig, de mannen kwamen meteen in actie. Pierre die zijn hele werkzame leven bij Philips heeft gewerkt benaderde de Stichting tot behoud van Historische Philips producten (SBHP) voor info en André bood aan het apparaat na te kijken. 

En zo ontving ik via Pierre info over het in 1957 in de Franse Phlips vestiging geproduceerde apparaat. En André onderzocht en vond de storing, een kapotte antieke zekering, en repareerde het.

En nou werkt het weer. Echter heeft dit apparaat alleen korte en lange golf en zijn er helaas geen Nederlandse zenders meer te ontvangen. Maar dat mag de pret niet drukken. Af en toe zet ik het apparaat aan en luister ik kort naar krakende Spaanstalige zenders ver weg.

Paddenstoelen

 

Tijdens een wandeling ontdekte ik in het arboretum achter het oude gemeentehuis een heleboel paddenstoelen. Omdat ik benieuwd was of ze ook eetbaar waren heb ik er één meegenomen om te laten zien aan mijn 91 jarige overbuurvrouw Yvette. Zij was direct enthousiast en vertelde me dat ze zeker eerbaar waren, pakte haar paddenstoelenboek er bij en adviseerde me er een aantal te plukken. Terwijl ik terug ging om een voorraad op te halen stond zij het door mij meegenomen exemplaar te bakken. Het was heerlijk en ik bewaarde in een schaal enkele overgebleven exemplaren om zelf te bakken. De volgende dag keek ik in mijn schaal en zag tot mijn verbijstering dat alle paddenstoelen verdwenen waren en er alleen een klein laagje zwarte drap resteerde waarin duizenden kleine witte wormpjes krioelden. Zo vies dat ik er niet eens een foto van gemaakt heb. Nu wel spijt wat dat zou mooi staan als afsluiting van dit blog.

Fruit

\

Ik dacht dat ik al eerder een blog gemaakt had over de Abrikoos maar terugkijkend zie ik dat dat niet het geval is. 

Ik denk zo rond 2013/2014 heb ik samen met Sam, de dochter van Fleur, een Abrikozenpit in een pot aarde gedaan en ingegraven naast de muur die ik voor het gemak altijd de weg naar Maurice noem.  Pal op het zuiden, uit de (westen) wind. Na een jaar was er een klein plantje, na een paar jaar kon hij uit de pot in de volle grond en langzaam groeide hij uit een bijna drie meter hoge struik. Een paar jaar geleden zaten er voor het eerst enkele bloemen in, welken niet uitgroeiden tot vruchten. Vorig jaar had ik voor het eerst zes abrikozen. 

Dit jaar is het is voor mij, en helaas niet alleen voor mij ik hoor heel veel mensen klagen, een heel slecht fruit jaar. Nauwelijks appels en peren, geen pruimen, kersen en perziken, maar weinig bessen en zelfs mijn druiven waren slecht. Ook waren er geen walnoten. Alleen mijn frambozen waren, hoewel het er niet heel veel waren maar wat wil je in het eerste jaar, heerlijk. En had ik vorig jaar voor het eerst abrikozen dit jaar helemaal niks.Ik wilde toch jam maken en heb in de supermarkt een paar kilo abrikozen gekocht. Omdat ik zo dol ben op rode aalbessen- en kruisbessenjam heb ik een aantal nieuwe struiken geplant. Volgend jaar wordt een topjaar. (hoop ik)

Naakte dames 16

 

Het was bijna een jaar geleden dat ik een geborduurde Naakte Dame vond. 

Tijdens een bezoek aan de Emaus in Marcigny vond ik er onlangs eindelijk weer één. Ik had haar pas in tweede instantie ontdekt omdat ze niet bij de andere borduursels hing/stond maar op een totaal andere plek in het pand. Ik was zo in mijn nopjes dat ik, nu ik de foto plaats, bemerk ik nog meer over het hoofd heb gezien namelijk de mooie blauwe bromfietstassen. (rechtsboven op de achtergrond)

Opdacht

Op mijn pad net achter het hek vond ik na het uitlaten van Soekie dit briefje van mijn buurvouw Dedee, de weduwe van Maurice. Niet in mijn antieke brievenbusje gestopt maar door de spijlen van het hek op de grond gegooid. Geen Cher Henri, geen s'il vous plait. Toch een soort opdracht. Nou had ze wel gelijk. Mijn blauwe regen woekert als een dolle en heeft zich een weg gezocht op haar terrein tot in de toppen van haar metershoge coniferen. Ik ben direct aan de slag gegaan.

 

Vuursalamander

Tijdens het uitlaten van Soekie in de vroege morgen zag ik op een klein weggetje deze vuursalamander. Op dezelfde plek waar ik eerder een aangereden dood exemplaar zag. Om te voorkomen dat dit prachtige beest ook onder de banden van een auto terecht zou komen heb ik hem in de berm gezet.

 

In de schuur van de buurman

Ik ben dol op oude auto's. Heb er zelf geen (meer), vroeger reed ik Daf 33 en heel lang Fiat 500. Auto's nemen te veel plek in welke ik niet heb in Nederland, ik ben geen beste restaurator en niet echt zuinig op mijn vervoermiddelen. Ik gebruik mijn auto ook als vrachtwagen,  de bekleding is snel smoezelig, ik haat poetsen, en her en der een deukje of beschadiging hoort er bij. Heb vorige week nog de band van mijn aanhanger aan gort gereden door over een riek te rijden. Maar mooi vind ik oude auto's wel en dan met name die uit de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. De jaren dat ik kind was, jonge man. Op internet smul ik van de filmpjes en verhalen van mensen die iets moois vinden in een oude schuur, een oude auto, een motor, tientallen jaren geleden gestald en vergeten en, als was het een slapende prinses, weer wakker gekust. 

Laat ik nou zelf getuige zijn geweest van zo'n verborgen schat! In een straatje naast mijn terrein staan enkele huizen. Een van die huizen, niet echt een schoonheid, staat al meer dan vijftien jaar leeg, de luiken gesloten. Toen ik net mijn Franse huis had, in 2007, leefde er nog een vrouw in het pand. De dikke dame zat soms op het bankje voor haar huis. Haar man was enkele jaren daarvoor overleden hoorde ik van Maurice, mijn buurman. In één van mijn  eerste Franse jaren is ook zij overleden zonder dat ik ooit met haar sprak. De luiken gingen dicht en nooit meer open zoals dat wel vaker gaat in Frankrijk. Ook Maurice wist me niet te melden wat er nu ging gebeuren met het pand. Hij dacht dat er wel familie was maar dat die mogelijk onenigheid hadden of geen interesse. En zo gingen er jaren voorbij. Totdat ik drie jaar geleden, toen ik mijn hond ging uitlaten, bedrijvigheid zag bij en in het pand. De luiken waren open, er werd met huisraad gesleept door voor mij onbekende mensen. Op mijn vraag of er een nieuwe eigenaar was werd ontwijkend geantwoord. Men had duidelijk geen zin in een praatje. Toen ik langs de garage liep zag ik achterin dwars geplaatst een oude  eend met deuren die 'verkeerd' scharnieren. Een jaren zestig eend aan kleur, de kleine achterlichten en de deuren te zien. Ik kreeg het er warm van maar ik ben geen held en de stugge reactie van degene die ik aan sprak weerhield me van verder contact en ik liep door. Toen ik terug kwam van mijn wandeling waren de luiken dicht, de garage gesloten. Ik ben op een avond nog het pad naast de garage opgelopen om te kijken of er misschien een raam was waar ik doorheen kon kijken maar er waren geen ramen, zelfs geen kier waardoor ik een glimp van de schoonheid op kon vangen. En zo gingen er weer jaren voorbij en elke keer dat ik langs de garage liep vroeg ik me af of de eend er nog zou staan of dat hij ergens in één van de lange periodes dat ik in Nederland was al was afgevoerd. 

Terugkomend van de bakker zag ik eind augustus een bestelbus staan voor de garage en er liepen mensen het huis in en uit. 'Toevallig' moest ik toch even bij een buurvrouw zijn en liep het straatje in, ik MOEST weten of de eend er nog stond. En jawel, hij stond er nog. Een man was bezig om de platte banden op te pompen om hem van de plek te trekken. Ik vroeg of ik een paar foto's mocht maken en dat mocht. De man vertelde dat de auto uit 1961 was en 63.000 kilometer op de teller had. De lang geleden overleden eigenaar had hem rijdend weggezet omdat hij een modernere auto wilde rijden en meer dan veertig jaar heeft de auto op die plek gestaan. Wow. Ik stuurde de foto's door naar Rein, een vriend met een behoorlijke hoeveelheid oldtimers.  Hij reageerde met één woord:  KOPEN!!!!!!  Geen poging gedaan.

Stroomstoring

 

Kwam het in het verleden regelmatig voor dat de stroom uit viel, de laatste jaren komt het nog maar zelden voor dat ik zonder stroom zit. Als blijkt dat er geen stroom is kijk ik altijd naar de huizen in het dorp of anderen wel stroom hebben en de storing niet alleen bij mij plaats vindt. Deze week was het raak. Het groot gedeelte van het dorp was vanaf 02.00 uur 's nachts zonder elektriciteit.  Nou is dat voor mij niet zo erg want ik kook op gas, zet zelfs koffie met zo'n percolator op de gaskookplaat. De bakker in het dorp, zou vandaag weer open gaan na vakantie, kon niets bakken, de schappen in de winkel waren leeg en Yvette, de 91 jarige buurvouw kon geen koffie zetten. Mijn aanbod om in mijn huis voor haar koffie te zetten sloeg ze af.

Concert met hapjes

Via Belmontse kennissen werd ik uitgenodigd om in een tot concertzaal verbouwde enorme schuur een klassiek concert bij te wonen. Bij de ingang van de zaal zat de organisator achter een klein tafeltje de entree, tien euro per persoon, te innen. Indien iemand het niet kon betalen mocht die persoon gratis het concert bijwonen. Er werd door een pianist diverse stukken van Bahms ten gehore gebracht. Tussen de stukken door gaf hij colleges over de stukken die hij speelde. Mijn Frans is/was  niet toereikend genoeg om er iets van te berijpen en al heel snel sukkelde ik knikkebollend in slaap.  

Ongeveer veertig overwegend oudere bezoekers zaten op de verzamelde door kussentjes bedekte  gammele kringloopstoeltjes. Na het concert nuttigden we de door iedereen meegebrachte hapjes. Het was een bijzondere en leuke middag.

Verlaten huizen

Op het Franse platteland trekken, met name de jonge mensen, naar de stad. Er is sprake van ontvolking, leegstand. Ook in Belmont en omgeving staan er veel huizen leeg en als de leegstand maar lang genoeg duurt treedt verval in. Tijdens een wandeling met Wicher komen we door een gehuchtje waar diverse huizen al tientallen jaren leeg staan. Als het kan wil ik graag binnen kijken. Hier bewondert Wicher een prachtige natuurstenen schouw van een oven.

 

Kraaien

Terwijl ik achter in de boomgaard mijn snoeiafval verbrand is er plotsklaps een enorme opwinding rond mijn huis. Tientallen kraaien, de hele omgeving is opgeroepen, cirkelen driftig en luid kraaiend rond mijn huis. Ach wat schattig, denk ik, ze zijn allemaal gekomen om het feestelijk uitvliegen van het nest onder mijn dak, luister bij te zetten. Niet dat ik heel blij ben met dat gedoe onder mijn leien vanwege het lawaai dat ze maken maar ik heb ze inmiddels geaccepteerd en ze broeden er jaarlijks. Inmiddels heeft een andere kraaienechtpaar aan de andere kant van het dak ook een onderkomen gevonden en aan het piepen te horen worden er ook daar kuikens grootgebracht. Ik heb mijn telefoon binnen laten liggen anders had ik een filmpje kunnen maken van het opgewonden gebeuren van de tientallen vogels rond mijn huis. Ik loop naar huis om mijn telefoon te halen om dit bijzondere feest vast te leggen. Dan zie ik Soekie op het platje liggen met 1 poot op een, naar ik aanneem,  jonge angstige kraai. Bek wijd open, hijgend. Dus geen feest, ja feest voor Soek. Ik heb de jonge kraai bevrijd en op het garagedak gezet en Soekie tijdelijk naar binnen gedirigeerd. Even later hupte de vogel van het dak in de tuin van de buurvrouw.

Uiteindelijk is het niet goed afgelopen met het beest. Later op de dag heeft Soekie de kraai toch weer te grazen genomen. Bleek er een gat in de afscheiding tussen de tuin van de buurvrouw waar Soekie doorheen is gekropen om de kraai opnieuw te grijpen. Het gat in de heg is gedicht maar het is een typisch voorbeeld van: Als de kraai gegrepen is dicht men het gat. 

Klok

Zoals ik al eerder schreef ben ik een fan van oude mechanische klokken. De uurwerken, al die radertjes fascineren me. Niet dat ik er veel van begrijp, het zijn in mijn ogen wonderen van techniek. Ik heb er steeds meer van terwijl steeds minder mensen zo'n tikkend geval in huis wil hebben. Ze worden voor weinig aangeboden op rommelmarkten en bij Emaus. Toen ik een paar weken geleden met mijn broers bij Emaus in Marcigny was viel mijn oog op doos met daarin, naast stof en spinnen, onderdelen van een best groot uurwerk. Niet compleet, maar het uurwerk was indrukwekkend. eindeloos was ik, tijdens de sombere regenachtige dagen druk met schoonmaken, smeren, aanslingeren, afstellen. Heb zelfs uit boosheid en ten einde raad omdat hij steeds na enkele minuten stopte met lopen, met een tang een onderdeel verbogen. Met gewichten van gevulde petflessen tikt hij nu al dagen.

Vingerhoedskruid

 

 

In mijn omgeving zijn veel naaldbomen, productiebossen. Als zo'n bos gekapt is staat het perceel een jaar later vol met lila/paars vingerhoedskruid. Prachtig.

Dak van aanbouw vervangen

Aan de kant waar mijn huis grenst aan de tuin van wijlen Maurice is ooit een stuk aangebouwd. Het is een soort bijkeuken wat wij de Cave noemen. Geen idee of dat het juiste Franse woord is. We hebben die naam overgenomen van de vorige eigenaars en dan blijft dat zo schijnbaar. Het dak van deze aanbouw was slecht. Mijn aanbouw is het bovenste deel op de foto, de onderste pannen zijn van het dak van het vroegere kippenhok van Maurice wat weer tegen mijn Cave is aangebouwd. 

De koppen van de balken waren voor het grootse deel vergaan, verrot. Een wonder dat het allemaal nog bleef hangen. Dat dak moest ooit worden vervangen en ik had de laatste jaren steeds het plan om het dat jaar echt aan te pakken maar het kwam er maar niet van. Afgelopen winter besloot ik dat het dit jaar dan toch echt moest gebeuren. Ik had al langer geleden besloten dat het een plat dak zou worden.  Het voordeel van een plat dak op die plek is dat ik er, als ik dat zou willen, een steiger op zou kunnen plaatsen. Met een pannendak zoals op de foto kan ik aan deze kant niet bij mijn gevel. 

Ik maakte tekeningen, overlegde met mijn twee broers, echte vakmensen, kreeg veel tips en aanwijzingen, bestelde hout bij de houtzagerij bij mij in de straat (balken, dakbeschot, planken voor de boeiboorden) en kocht alle benodigde onderdelen die ik nodig zou hebben.(schroeven, folie, isolatieplaten, OSB platen, menie etc). Mijn broers boden aan om het zinkwerk voor hun rekening te nemen en een paar dagen te komen helpen om het zinkwerk  en de PVC dakbedekkingen aan te brengen. 

De broers aan het werk met het zink in Nederland

Vriend Geert bood aan om mij twee weken te komen helpen met het nodige sloopwerk en het aanbrengen van de nieuwe balklaag, het dakbeschot en de verschillende lagen (folie, isolatie, OSB). 

Eind april ben ik begonnen met het verwijderen van de oude pannen die ik in verschillende vrachten weg bracht naar de déchetterie, het plaatselijk kringloopstation. Moet ik in Nederland per kilo betalen voor het weggebrachte afval, hier mag ik 36 keer per jaar gratis brengen en als ik vaker kom kost me dat 1 euro per keer. Dat is pas service!

Omdat er nogal wat regendagen werden voorspeld durfde ik de balken niet weg te halen. Achteraf maar goed ook want dit voorjaar was zo ongeveer het natste voorjaar wat ik ooit meemaakte hier. Op de oude balken spande ik zeilen om de zaak een klein beetje droog te kunnen houden en in de Cave plakte ik de boiler en de stoppenkast af.

Het bezorgde hout

De nieuwe balklaag onder de zeilen

Met Geert plaatste ik de balken, het dakbeschot en de folie. 

Mijn broers Friedus en Jos gingen keihard aan het werk. Voor ik het in de gaten had waren de platen isolatie en OSB gemonteerd. Niet eens tijd om foto's te maken. De opstaande rand werd geplaatst en terwijl Jos de PVC dakbedekking op het OSB föhnde soldeerde Friedus de zinken randen. In twee werkdagen was het gefixt. Terwijl het de weken voor hun komst het dagelijks regende en ik samen met Geert tussen de buien door en onder de lekkende zeilen werkte was het de dagen dat de broers er waren  droog en af en toe was er zon. Het was zelfs mogelijk om de avond voor het vertrek van de familieleden te BBQ-en.

De broers beoordelen het werk

De komende tijd kan ik het werk afmaken, de oude rotte balken opruimen. Overigens, de familie was nog maar goed en wel vertrokken of de regenbuien keerden weer terug. Maar nu geen stress meer, het regent niet meer binnen.

Zicht op Belmont

 

Ik loop veel rondjes rond Belmont. Op heel veel plekken zie ik het dorp in de verte liggen. Kijk dan altijd of ik mijn huis kan zien. En jawel, ook op deze foto staat mijn huis. (in de rode cirkel)