In de schuur van de buurman

Ik ben dol op oude auto's. Heb er zelf geen (meer), vroeger reed ik Daf 33 en heel lang Fiat 500. Auto's nemen te veel plek in welke ik niet heb in Nederland, ik ben geen beste restaurator en niet echt zuinig op mijn vervoermiddelen. Ik gebruik mijn auto ook als vrachtwagen,  de bekleding is snel smoezelig, ik haat poetsen, en her en der een deukje of beschadiging hoort er bij. Heb vorige week nog de band van mijn aanhanger aan gort gereden door over een riek te rijden. Maar mooi vind ik oude auto's wel en dan met name die uit de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. De jaren dat ik kind was, jonge man. Op internet smul ik van de filmpjes en verhalen van mensen die iets moois vinden in een oude schuur, een oude auto, een motor, tientallen jaren geleden gestald en vergeten en, als was het een slapende prinses, weer wakker gekust. 

Laat ik nou zelf getuige zijn geweest van zo'n verborgen schat! In een straatje naast mijn terrein staan enkele huizen. Een van die huizen, niet echt een schoonheid, staat al meer dan vijftien jaar leeg, de luiken gesloten. Toen ik net mijn Franse huis had, in 2007, leefde er nog een vrouw in het pand. De dikke dame zat soms op het bankje voor haar huis. Haar man was enkele jaren daarvoor overleden hoorde ik van Maurice, mijn buurman. In één van mijn  eerste Franse jaren is ook zij overleden zonder dat ik ooit met haar sprak. De luiken gingen dicht en nooit meer open zoals dat wel vaker gaat in Frankrijk. Ook Maurice wist me niet te melden wat er nu ging gebeuren met het pand. Hij dacht dat er wel familie was maar dat die mogelijk onenigheid hadden of geen interesse. En zo gingen er jaren voorbij. Totdat ik drie jaar geleden, toen ik mijn hond ging uitlaten, bedrijvigheid zag bij en in het pand. De luiken waren open, er werd met huisraad gesleept door voor mij onbekende mensen. Op mijn vraag of er een nieuwe eigenaar was werd ontwijkend geantwoord. Men had duidelijk geen zin in een praatje. Toen ik langs de garage liep zag ik achterin dwars geplaatst een oude  eend met deuren die 'verkeerd' scharnieren. Een jaren zestig eend aan kleur, de kleine achterlichten en de deuren te zien. Ik kreeg het er warm van maar ik ben geen held en de stugge reactie van degene die ik aan sprak weerhield me van verder contact en ik liep door. Toen ik terug kwam van mijn wandeling waren de luiken dicht, de garage gesloten. Ik ben op een avond nog het pad naast de garage opgelopen om te kijken of er misschien een raam was waar ik doorheen kon kijken maar er waren geen ramen, zelfs geen kier waardoor ik een glimp van de schoonheid op kon vangen. En zo gingen er weer jaren voorbij en elke keer dat ik langs de garage liep vroeg ik me af of de eend er nog zou staan of dat hij ergens in één van de lange periodes dat ik in Nederland was al was afgevoerd. 

Terugkomend van de bakker zag ik eind augustus een bestelbus staan voor de garage en er liepen mensen het huis in en uit. 'Toevallig' moest ik toch even bij een buurvrouw zijn en liep het straatje in, ik MOEST weten of de eend er nog stond. En jawel, hij stond er nog. Een man was bezig om de platte banden op te pompen om hem van de plek te trekken. Ik vroeg of ik een paar foto's mocht maken en dat mocht. De man vertelde dat de auto uit 1961 was en 63.000 kilometer op de teller had. De lang geleden overleden eigenaar had hem rijdend weggezet omdat hij een modernere auto wilde rijden en meer dan veertig jaar heeft de auto op die plek gestaan. Wow. Ik stuurde de foto's door naar Rein, een vriend met een behoorlijke hoeveelheid oldtimers.  Hij reageerde met één woord:  KOPEN!!!!!!  Geen poging gedaan.