Eén appel

Het was afgelopen jaar een heel beroerd fruitjaar. Ik had eigenlijk alleen bessen, enkele abrikozen, dat dan weer wel, en druiven, hoewel ik te laat weer in Belmont was om van de druiven te kunnen genieten. Ze hingen overrijp, ten prooi aan wespen en veel frelons (hoornaars) aan mijn gevel.  Er waren nauwelijks appels, geen peren, geen kersen, geen pruimen. Aan de oude lage appelboom van mijn lievelingsappels, zie eerdere post over het enten, hing éën prachtige appel. Deze appelsoort is pas laat in het najaar, ergens eind oktober, november rijp om geplukt en gegeten te worden. Iedere keer dat ik in de boomgaard kwam liep ik even langs de kromme oude boom om te kijken hoe het met die prachtige grote rode appel ging. Ik maakte niet voor niks bovenstaande foto zo trots en blij was ik met die ene appel. Op de dag dat ik besloot de appel te gaan plukken was hij weg, echt helemaal weg. Ik vermoed dat Soekie, dol op alles wat eetbaar is, met een sprong MIJN appel van de boom getrokken heeft. Ik heb haar al vaker, op de achterpoten laaghangend fruit zien plukken. Ik had de pest in maar moest er ook om lachen.