De dorpsdokter, tot ver in de tachtig nog dagelijks actief als huisarts, de foto die ik van internet plukte was van 7 jaar geleden op zijn eenentachtigste aan het werk in zijn rommelige spreekkamer, is begin dit jaar overleden. De laatste tien jaar van zijn huisartsenbestaan bediende hij met name de oudere vaste klanten van het dorp, jonge mensen vonden hem raar. Hij temperatuurde iedereen rectaal met een ouderwetse thermometer die die zelf in bracht en vast hield terwijl op zijn horloge keek om de tijd in de gaten te houden. Maar hij stond in de ziekenhuizen in de omgeving bekend als zeer deskundig.
Hij was al enige tijd gestopt met zijn werk, zie een eerdere post uit 2017. Zijn gezondheid kachelde achteruit en hij leek ook geestelijk niet meer helemaal in orde. Dat meende ik te zien als ik hem in het dorp tegen het lijf liep, bij de bakker met het mondkapje in de hand of een beetje zonder doel met kleine onzekere pasjes heen en weer lopend voor zijn dokterswoning tegenover de kerk. Hij nam het niet heel nauw met de Coronamaatregelen, kwam veel te dichtbij en de vrouw van de bakker reageerde verontwaardigd als hij weer eens zonder mondkapje op in de winkel stond. Ook zijn rijvaardigheid leek achteruit te gaan getuige de krassen en deuken in zijn donkere Citroen C5 die nooit afgesloten en vaak met open ramen voor zijn deur geparkeerd stond. Iets waar Wicher dan weer niet tegen kon. Elke keer als hij zag dat de dokter de ramen van zijn auto open had gelaten belde Wicher netjes aan om in zijn beste Frans de dokter te wijzen op zijn nalatigheid en Wicher bleef net zo lang wachten tot de dokter schuifelend de ramen gesloten had.
Ik zal hem missen, weer een bekende uit het dorp weg.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten