Sus

Sus, mijn hond, is geboren in 2006, komt uit een Limburgs asiel uit de buurt van Susteren (vandaar Sus) en gaat vanaf het begin mee naar Belmont. Een hele dag in de auto liggen is geen probleem. Zij slaapt en heeft voldoende aan een korte stop voor een plas. Een dag voordat ik afreis naar Belmont en spullen klaar zet is Sus zenuwachtig. Weer thuis is Amsterdam zit ze enkele dagen depressief voor de deur.

Sus waakt over het terrein, haar terrein. Zij zit als het heet is graag in de deuropening op de koude tegels.

Tijdens haar rondes over het terrein kijkt ze soms even naar binnen om te kijken wat ik aan het doen ben.

Na een hele dag buiten is zij 's avonds vaak zo moe dat zij in slaap valt met haar bot nog tussen de poten.

Sus gedraagt zich als een kat. Hier ligt ze in een vroeg voorjaarszonnetje in de vensterbank.

Als we in Frankrijk zijn krijgt ze een andere penning aan haar halsband met daarop het telefoonnummer van buurman Maurice. Dus mocht ze echt ooit weglopen dan komt ze via die weg wel weer terug, hoop ik. 

Met haar jachtinstinct kan zij er uit de voeten. In de bossen tijdens de wandelingen kan zij zo maar een kwartier weg zijn en met de tong ver uit de bek hijgend terug komen. In het begin was ik bang dat ik haar kwijt zou raken maar iedere keer komt ze weer terug. 

Sus is, weer of geen weer, de hele dag buiten. Ook in de winter, zit ze, onder de sneeuw op de muur. Ze jaagt de katten weg, graaft mollen en muizen uit en loopt over de muur. Aan het heftig bewegen van haar kont kan ik zien dat er iemand voorbij komt. Sus is geen waakhond, ze vindt iedereen leuk.