Melitta

Blij met weinig.

Ik ben al heel lang gek op de oude Melitta koffiepotten. De potten met de zachte pasteltinten uit, ik vermoed, jaren vijftig, zestig van de vorige eeuw. Die met het ingenieuze gaatje in de tuit dat er voor zorgt dat er bij het uitschenken nooit een druppel langs de tuit naar beneden loopt of valt. Er zijn ook namaakpotten, daarbij ontbreekt dat kenmerkende gaatje. Op rommelmarkten en bij Emaus kijk ik altijd uit naar deze potten die ik gebruik als theepot. Af en toe gaat er weleens eentje stuk en dan heb ik vervangers op voorraad. Ik geef er ook wel eens eentje kado.  Ze zijn er in diverse formaten. 

Vandaag liep ik door de Emaus in Marcigny en zag de grote witte pot al vanaf een  afstand tussen tientallen andere thee- en koffiepotten op de bovenste plank van een stellingkast staan. Ik haastte me door het smalle gangetje, bang dat hij net voor mijn neus zou worden weggekaapt. Moest me beheersen om, in opgewonden haast, mensen niet lomp opzij te duwen.  Voor drie euro werd ik eigenaar van een puntgave hele grote pot. Die ga ik gebuiken als ik bezoek heb. Als ik alleen ben gebruik ik een kleiner zachtgeel exemplaar.