Muizen

 

Mensen die mij een beetje kennen weten dat ik iets heb met het fotograferen van dode dieren. Ik heb een serie foto's van, door auto's, platgereden exemplaren, ben heel tevreden over een foto van de ingewanden van een geslachte haas. Maar vooral veel foto's van muizen in de val. Er zijn maar weinig mensen die mijn muizen-in-de-val-foto's weten te waarderen. Gelukkig is er 1 collega die een foto zo mooi vond dat ze wel een print wilde en hem ingelijst in huis heeft hangen. Misschien komt mijn muizenmoordlust door de periode dat ik in Amsterdam woonde. In de bovenwoning waar ik toen woonde waren muizen een ware plaag. Hele nachten lag ik woedend wakker van het getrippel en geritsel. Ik wilde ze weg hebben maar Amsterdamse muizen zijn ratteslim. Zij lieten zich op geen enkele manier vangen. Om gek van te worden. En ik gruwelde van ze. De kaas verdween uit de val maar de muis was keer op keer verdwenen. Hondsbrutaal wandelden ze door het huis. 

In Belmont grenst de bijkeuken, wij noemen het de cave, aan het kippenhok van Maurice. Vooral in de koude maanden zie ik regelmatig een muis wegschieten als ik wat uit de koelkast ga halen. Maar hoe heerlijk, de Franse muizen zijn heel erg dom in vergelijking met de Amsterdamse. De eerste keer dat ik een val zette met daarin een stukje kaas had ik me nauwelijks in de keuken op mijn stoel laten zakken toen ik een klap hoorde en de eerste muis al het loodje had gelegd. Binnen enkele dagen moordde ik, sorry dierenliefhebbers, een hele muizenfamilie uit. Ouders, kinderen, opa's en oma's, ooms en tantes. Alsof ze zaten te wachten tot het hun beurt was om de dodelijke klap te krijgen. Na een aantal dagen werd het stil.

Afgelopen vakantie was er weer onrust in de cave, lagen er her en der muizenkeutels en was het weer tijd voor actie. Ook nu ging het snel. Ik ving drie muizen met zetzelfde blokje kaas. Na vier muizen werd het weer stil.