Afgelopen voorjaar ontdekte ik een bobbel in de lies van Sus. "Ai," dacht ik. De afgelopen maanden kwamen er steeds meer bobbels bij, in heel haar lijf. Ook haar conditie ging zienderogen achteruit. De diagnose van de dierenarts was duidelijk. Sus was op, aan het einde van haar leven aangekomen. De achteruitgang ging snel. Ik hoopte haar nog een keer levend mee naar Belmont te kunnen nemen maar helaas bleek dat niet mogelijk. Ik zou haar er geen plezier mee hebben gedaan door het moeilijke moment langer uit te stellen. Op de avond voor vertrek naar Belmont heb ik haar in laten slapen en meegenomen naar haar geliefde plek om haar daar te begraven. Ik realiseerde me dat ze er altijd was als ik in Belmont was. Geen dag was ik daar zonder haar. Pffff, ik mis haar.
Posts
3 opmerkingen:
Och Hente, wat ontzettend jammer. Ik vond het een pracht hond, zo op de vele foto's te zien.
Wens je veel sterke met het gemis.
Dank je wel Cilia. Het was een bijzondere hond. Dankbaar dat ze zo lang bij me mocht zijn.
Wat verdrietig! Maar mooi dat je haar bij Belmont begraven hebt.
Een reactie posten